Ο συμβατικός όρος μεταξύ ασφαλισμένου και ασφαλιστή, περί αποκλεισμού της ευθύνης του τελευταίου σε περίπτωση οδηγήσεως αυτοκινήτου χωρίς την προβλεπόμενη άδεια οδηγήσεως, πρέπει να ερμηνεύεται σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 173 και 200 ΑΚ.
Στην προκειμένη περίπτωση ο οδηγός του ζημιογόνου οχήματος κατείχε άδεια οδήγησης κατηγορίας Β. Η ισχύς της αδείας αυτή είχε λήξει προ του ατυχήματος, και ανανεώθηκε για πέντε έτη, πέντε μήνες μετά την ημερομηνία του ατυχήματος. Στην άδεια αυτή είναι ενσωματωμένη και η άδεια οδήγησης για ΙΧΕ αυτοκίνητα, ο κάτοχος της οποίας μπορεί να οδηγεί ΙΧΕ αυτοκίνητα χωρίς καμία ανανέωση μέχρις ότου συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας του (ερασιτεχνική άδεια).
Επομένως, ο όρος του ασφαλιστηρίου συμβολαίου περί αποκλεισμού της ευθύνης του ασφαλιστή σε περίπτωση οδήγησης, από οδηγό μη έχοντα την από το νόμο και για την κατηγορία του οχήματος που οδηγεί άδεια οδήγησης, ως επίσης και ότι δεν ισχύει άδεια οδήγησης για άλλους τύπους οχημάτων, είναι ασαφής, ερμηνευόμενος δε όπως απαιτεί η καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη, έχει την έννοια ότι, για την καθιέρωση της πιο πάνω ρήτρας οι συμβαλλόμενοι απέβλεψαν κυρίως στο γεγονός αν ο οδηγός του ζημιογόνου ΙΧΕ αυτοκινήτου είχε την ικανότητα οδήγησης αυτού και κατείχε την απαιτούμενη από το νόμο άδεια για την κατηγορία του αυτοκινήτου (ΙΧΕ) και όχι στην τυπική προϋπόθεση της ισχυρής άδειας οδήγησης Β κατηγορίας (επαγγελματικής), στην περίπτωση που αυτός οδηγούσε αυτοκίνητο διαφορετικής και μάλιστα μικρότερης κατηγορίας από εκείνη που η άδειά του επιτρέπει. Συνεπώς, απορριπτέα η παρεμπίτουσα αγωγή του ασφαλιστή ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμη.
Απορριπτέος ως αβάσιμος κρίθηκε ο εκ του άρθρ. 559 αρ.1 και 19 ΚΠολΔ λόγος αναιρέσεως της αναιρεσίουσας ασφαλιστικής εταιρίας, προεχόντως διότι στηρίζεται σε εσφαλμένη προϋπόθεση και ειδικότερα ότι το Εφετείο απέρριψε την παρεμπίπτουσα αγωγή, επειδή δέχτηκε ότι ο παρεμπιπτόντως εναγόμενος και ήδη αναιρεσίβλητος οδηγός κατείχε κατά το χρόνο του ατυχήματος την προβλεπόμενη από το νόμο άδεια οδηγήσεως για την κατηγορία του οχήματος που οδηγούσε, σε κάθε δε περίπτωση διότι το Εφετείο με τη στηριζόμενη στις παραπάνω παραδοχές κρίση του, δεν παραβίασε ούτε ευθέως, ούτε εκ πλαγίου την προαναφερθείσα διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 95 του ν. 2696/1999.