Παράσυρση πεζού που παραβίασε φανάρι: Πώς αποζημιώνεται;

Αναιρείται εφετειακή απόφαση που απέρριψε την αγωγή του παθόντος για επιδίκαση κονδυλίου για πλαστικές επεμβάσεις που θα απαιτηθούν στο μέλλον, διότι αξίωσε περισσότερα στοιχεία από εκείνα που απαιτούνται για την εφαρμογή της εξ ΑΚ 929 διατάξεως και συγκεκριμένα: ενώ για την, ως άνω, δαπάνη εδέχθη, ότι στον αναιρεσείοντα, από το ατύχημα και τις χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε, δημιουργήθηκαν δύσμορφες ουλές, που λεπτομερώς περιγράφει, για την αισθητική βελτίωση των οποίων «απαιτούνται» τουλάχιστον δύο μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις, υπό γενική αναισθησία, ήτοι περιστατικά που πληρούν το κριτήριο «της ανάγκης», για πραγματοποίηση της δαπάνης και εφαρμογή της, ως άνω, διατάξεως, απήτησε περαιτέρω και το μη αναγκαίο στοιχείο «του πραγματοποιησίμου» της δαπάνης. Επομένως, γίνεται δεκτός ως κατ΄ουσίαν βάσιμος ο από τον αρ. 19 του άρθρ. 559 ΚΠολΔ λόγος αναιρέσεως, ο οποίος, κατ’ορθή εκτίμηση, επιτρεπτώς ερευνάται ως λόγος από τον αριθμό 1 του αυτού άρθρου. ΑΠ 601/2009 ΕΣυγκΔ 2009/294

Κείμενο Απόφ. Εφ.Αθ.3249/2014

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ

Από τις διατάξεις των άρθρων 579 και 581 ΚΠολΔ προκύπτει ότι, αν αναιρεθεί η απόφαση, η υπόθεση συζητείται στο δικαστήριο της παραπομπής, στο οποίο εισάγεται με κλήση, μέσα στα όρια που διαγράφονται με την αναιρετική απόφαση. Με την αναίρεση της απόφασης, κατά το μέτρο παραδοχής της αίτησης αναίρεσης, οι διάδικοι επανέρχονται στην προηγούμενη της αναιρεθείσας απόφασης κατάσταση, δηλαδή αναβιώνει η αίτηση παροχής έννομης προστασίας, έφεση, αγωγή κ.λ.π. και η διαδικασία πριν την απόφαση ακυρώνεται, μόνο εφόσον στηρίζεται στην παράβαση για την οποία έγινε δεκτή η αναίρεση. Έτσι, αν αναιρεθεί απόφαση του Εφετείου και δεν πρόκειται για τις περιπτώσεις τον άρθρου 580 παρ. 1 και 2 ΚΠολΔ (υπέρβαση δικαιοδοσίας ή παράβαση των σχετικών με την αρμοδιότητα διατάξεων), αναβιώνει η πρωτόδικη απόφαση και η κατ’ αυτής έφεση, που θα κριθεί πάλι από το Εφετείο. Οι διάδικοι ενώπιον του δικαστηρίου της παραπομπής προτείνουν όποιους ισχυρισμούς μπορούσαν να προτείνουν και κατά τη συζήτηση που εκδόθηκε η απόφαση που αναιρέθηκε (ΑΠ 1145/2005 ΕλλΔνη 48.1658, ΑΠ 570/2005 ΕλλΔνη 48. 511, ΑΠ 975/2001 ΕλλΔνη 42.83, ΕΑ 6795/2006 ΕλλΔνη 47.1686).

Στην προκειμένη περίπτωση, με την από 24-9-2013 και με αριθμό εκθέσεως καταθέσεως 6746/2013 κλήση τον καλούντος, Θ. Α. Α κατά των καθών η κλήση Γ. Σ, και ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας με την επωνυμία «…….», νόμιμα φέρεται προς περαιτέρω συζήτηση, η κρινόμενη από 8-7-2008 και με αριθμό εκθέσεως καταθέσεως 6660/2008 έφεση κατά της 2587/2008 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, μετά την έκδοση της 1589/2012 απόφασης του Αρείου Πάγου. Με την τελευταία αυτή απόφαση αναιρέθηκε εν όλω, κατόπιν της από 15-9-2010 αίτησης του αναιρεσείοντος – ήδη καλούντος, η εκδοθείσα επί της άνω έφεσης 3702/2009 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου, με το σκεπτικό ότι το Εφετείο, κρίνοντας ότι το ένδικο ατύχημα οφείλεται σε αποκλειστική υπαιτιότητα του ενάγοντος πεζού και ότι ουδεμία υπαιτιότητα βαρύνει τον εναγόμενο οδηγό του ζημιογόνου αυτοκινήτου και επικυρώνοντας την εκκαλούμενη απόφαση του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, που δέχθηκε τα ίδια και απέρριψε την αγωγή του παθόντος ως ουσιαστικά αβάσιμη, διέλαβε στην απόφασή του ασαφείς και ανεπαρκείς αιτιολογίες ως προς το ασκούν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης ζήτημα της ανυπαρξίας υπαιτιότητας του εναγόμενου οδηγού του ζημιογόνου οχήματος στην επέλευση του ένδικου ατυχήματος που δεν επιτρέπουν τον αναιρετικό έλεγχο τον ουσιαστικού κανόνα δικαίου που εφαρμόσθηκε. Μετά από αυτά η άνω από 8-7-2008 έφεση κατά της 2587/2008 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία του άρθρου 681Α ΚΠολΔ, ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα (άρθρα 495 παρ. 1, 513 παρ. 1 περ. β, 516 παρ. 1 και 518 παρ. 2 ΚΠολΔ). Συνεπώς, πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της, κατά την ίδια ως άνω ειδική διαδικασία (άρθρα 533 παρ. 1, 681 Α, 674 παρ. 2 και 591 παρ. 1 ΚΠολΔ). Εξάλλου, όπως προκύπτει από την 11753 Δ΄/1-10-¬2013 έκθεση επιδόσεως του δικαστικού επιμελητή τον Πρωτοδικείου Αθηνών Η. Ζ, την οποία νόμιμα, προσκομίζει και επικαλείται ο καλών – εκκαλών, αντίγραφο της από 24-9-2013 κλήσης αυτού προς συζήτηση της από 8-7¬-2008 έφεσής του κατά της 2587/2008 οριστικής απόφασης τον Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με πράξη ορισμού δικασίμου αυτή πού αναφέρεται στην αρχή της παρούσας, επιδόθηκε νόμιμα και εμπρόθεσμα στον πρώτο των καθών – εφεσίβλητο Γ. Σ. Ο τελευταίος, όμως, δεν εμφανίσθηκε στη δικάσιμο αυτή, κατά την οποία η υπόθεση εκφωνήθηκε από τη σειρά του οικείου πινακίου. Πρέπει, επομένως, να δικασθεί ερήμην. Το Δικαστήριο, ωστόσο, πρέπει να προχωρήσει στη συζήτηση της υπόθεσης σαν να ήταν όλοι οι διάδικοι παρόντες (άρθρο 524 παρ. 4 ΚΠολΔ).

Με την από 26-6-2007 και με αριθμό εκθέσεως καταθέσεως 6444/ 2007 αγωγή του, την οποία ο ενάγων , και ήδη καλών εκκαλών Θ. – Α. Α, άσκησε ενώπιον τον πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου κατά των εναγομένων και ήδη καθών η κλήση – εφεσιβλήτων Γ. Σ, και ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας με την επωνυμία «…….», ζήτησε να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να του καταβάλουν, νομιμοτόκως, εις ολόκληρον ο καθένας, το ποσό των 136.983 ευρώ συνολικά, ως αποζημίωση και χρηματική του ικανοποίηση για την περιουσιακή ζημία και ηθική βλάβη που υπέστη, συνεπεία του τραυματισμού του, κατά το αυτοκινητικό ατύχημα, που έγινε υπό τις ειδικότερες συνθήκες που αναφέρονται στην αγωγή και οφείλεται σε αποκλειστική υπαιτιότητα του πρώτου εναγομένου, οδηγού του υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ….. ΙΧΕ αυτοκινήτου, που ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη από την κυκλοφορία του στη δεύτερη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία. Επί της ανωτέρω αγωγής εκδόθηκε, κατ’ αντιμωλίαν των διαδίκων, η εκκαλούμενη απόφαση, η οποία απέρριψε αυτή ως ουσιαστικά αβάσιμη, κρίνοντας ότι αποκλειστικά υπαίτιος για τον τραυματισμό του, κατά το ένδικο ατύχημα, ήταν ο ενάγων πεζός. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται με την κρινόμενη έφεσή του ο εκκαλών – ενάγων, για εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και μη ορθή εφαρμογή του νόμου και ζητεί να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση, με σκοπό να γίνει στο σύνολό της δεκτή η ως άνω αγωγή του.

Συνθήκες Ατυχήματος – Υπαιτιότητα
Από την ένορκη κατάθεση του μάρτυρα του ενάγοντος, που εξετάσθηκε στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, η οποία περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης αυτού (οι εναγόμενοι δεν εξέτασαν μάρτυρα) και από όλα τα έγγραφα που οι διάδικοι νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν, είτε προς άμεση απόδειξη είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, στα οποία περιλαμβάνεται και η σχηματισθείσα για το ένδικο ατύχημα από το Τ.Τ. Γλυφάδας ποινική δικογραφία, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά:

Στις 26-12-2005 και περί ώρα 23:00, ο πρώτος εναγόμενος Γ. Σ, (γεννηθείς το έτος 1979), οδηγώντας το υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ….. ΙΧΕ αυτοκίνητο (εργοστασίου κατασκευής …..), που ανήκε στην ιδιοκτησία του και ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη από την κυκλοφορία του στη δεύτερη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία με την Επωνυμία «…….», εκινείτο επί της διπλής κατεύθυνσης Λ. Αλίμου, στην περιοχή Αλίμου Αττικής, με κατεύθυνση από Λ. Βουλιαγμένης προς παραλία και πλησίαζε στη διασταύρωση αυτής με την κείμενη στα δεξιά, κατά την πορεία του, οδό Βαλλιάνου, η οποία συνεχίζεται στο απέναντι τμήμα της Α. Αλίμου ως οδός Αγ. Γερασίμου. Η Λ. Αλίμου στο ύψος του ανωτέρω οδικού κόμβου, είναι ευθεία και οριζόντια, με διαχωριστική των δύο ρευμάτων κυκλοφορίας νησίδα ασφαλείας, που διακόπτεται στη συμβολή των άνω οδών, με πλάτος οδοστρώματος του κάθε ρεύματος πορείας 9 μ. και δύο κύριες λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, που διαχωρίζονται μεταξύ τους με απλές διακεκομμένες γραμμές και μια μικρότερη στο άκρο αριστερό του κάθε ρεύματος πορείας, με αριστερόστροφα βέλη, που αρχίζει πλησίον της διασταύρωσης, για την πραγματοποίηση προς τα αριστερά ελιγμού για την είσοδο των οχημάτων στις οδούς Αγ. Γερασίμου (αυτών που κινούνται προς παραλία) και Βαλλιάνου (αυτών που κινούνται προς Λ. Βουλιαγμένης). Στην άνω διασταύρωση υπάρχουν φωτεινοί σηματοδότες που ρυθμίζουν την κίνηση πεζών και οχημάτων, ενώ στη Λ. Αλίμου, μετά τη διασταύρωση (για τα κινούμενα προς παραλία οχήματα) καθώς και στις οδούς Βαλλιάνου και Αγ. Γερασίμου υπάρχουν διαβάσεις πεζών, σημασμένες με παράλληλες ραβδώσεις μεγάλου πλάτους (ZEBRA – άρθρο 5 παρ. 4 περ. γ΄ του ΚΟΚ). Το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας είχε καθορισθεί σε 70 χλμ/ώρα, με ρυθμιστική της κυκλοφορίας πινακίδα (Ρ-32). Κατά τον ως άνω χρόνο, που ήταν νύκτα, υπήρχε επαρκής τεχνητός φωτισμός, ενώ η κατάσταση των οδών ήταν υγρή, λόγω της υφιστάμενης ψιλής βροχόπτωσης, η κυκλοφορία πεζών και οχημάτων μέτρια, ενώ η ορατότητα δεν περιοριζόταν από σταθερά εμπόδια (βλ. ιδίως την προσκομιζόμενη έκθεση αυτοψίας τροχαίου ατυχήματος και το πρόχειρο σχεδιάγραμμα του τόπου του ατυχήματος του Τ.Τ. Γλυφάδας). Κατά τον ίδιο ως άνω χρόνο, ο ενάγων Θ.-Α.Α, ηλικίας 16 ετών, βρισκόταν πεζός επί του αριστερού (κατά την πορεία του άνω αυτοκινήτου) πεζοδρομίου της Λ. Αλίμου, στη συμβολή αυτής με την οδό Αγ. Γερασίμου, και ειδικότερα στο ύψος της διάβασης πεζών, με τους φωτεινούς σηματοδότες, προτιθέμενος να διασχίσει κάθετα τη Λ. Αλίμου, προκειμένου να περαιωθεί στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο ενάγων, μολονότι οι φωτεινοί σηματοδότες είχαν κόκκινη ένδειξη για τους πεζούς και πράσινη για τα κινούμενα επί της Λ. Αλίμου οχήματα, κατήλθε στο οδόστρωμα της Λ. Αλίμου και άρχισε να την διασχίζει κάθετα, χρησιμοποιώντας τη διάβαση πεζών. Αφού διέσχισε το προς Λ. Βουλιαγμένης ρεύμα πορείας της άνω λεωφόρου, διέβη τη νησίδα ασφαλείας και διέσχισε την αριστερή λωρίδα του προς παραλία ρεύματος πορείας, στο τέλος εισήλθε στη δεξιά λωρίδα κυκλοφορίας. Τη στιγμή αυτή, ο πρώτος εναγόμενος, κινούμενος στην ως άνω λωρίδα κυκλοφορίας (δεξιά του προς παραλία ρεύματος πορείας της Λ. Αλίμου), με αυξημένη για τις συγκεκριμένες συνθήκες ταχύτητα περί τα 70 χλμ/ώρα, από αμέλειά του, δεν αντελήφθη εγκαίρως τον ενάγοντα που διέσχιζε κάθετα το οδόστρωμα της άνω λεωφόρου, από αριστερά προς τα δεξιά σε σχέση με την πορεία του, όταν δε τον αντελήφθη από απόσταση 20 μ. περίπου, δεν μπόρεσε να τον αποφύγει, παρά την ασκηθείσα τροχοπέδηση του αυτοκινήτου του, με αποτέλεσμα να τον κτυπήσει με το εμπρόσθιο αριστερό τμήμα του αυτοκινήτου του (εμπρόσθιο αριστερό φτερό, καπώ και παρμπρίζ), κατά την προσπάθειά του να εκτελέσει αποφευκτικό προς τα δεξιά ελιγμό και να τον τραυματίσει σοβαρά. Υπό τις ανωτέρω αποδειχθείσες συνθήκες του ένδικου ατυχήματος, η πρόκληση αυτού και η επέλευση των ζημιογόνων αποτελεσμάτων του οφείλεται σε συγκλίνουσα αμέλεια του πρώτου εναγομένου, οδηγού του ΙΧΕ αυτοκινήτου και του ενάγοντος πεζού. Ειδικότερα, ο πρώτος εναγόμενος, από αμέλειά του, ήτοι λόγω ελλείψεως της προσήκουσας σε κάθε συνετό οδηγό προσοχής, την οποία όφειλε από τις περιστάσεις και μπορούσε να καταβάλει, δεν οδηγούσε με σύνεση και διαρκώς τεταμένη την προσοχή του στην οδήγηση του αυτοκινήτου του, δεν ασκούσε τον έλεγχο και την εποπτεία αυτού ούτε ρύθμισε την ταχύτητά του, ώστε να μπορεί σε κάθε στιγμή να εκτελεί του απαιτούμενους χειρισμούς και να διακόπτει την πορεία του οχήματός του, μπροστά από οποιοδήποτε δυνάμενο να προβλεφθεί εμπόδιο, που βρίσκεται στο ορατό από αυτόν μπροστινό τμήμα της οδού, λαμβάνοντας υπόψη του τις επικρατούσες συνθήκες (ότι δηλαδή ήταν νύχτα, ότι το οδόστρωμα ήταν ολισθηρό, λόγω της βροχόπτωσης και ότι διερχόταν από ισόπεδο οδικό κόμβο, όπου υπήρχε διάβαση πεζών), αλλά εκινείτο με αυξημένη για τις ανωτέρω συνθήκες ταχύτητα περί τα 70 χλμ/ώρα, με αποτέλεσμα να μην αντιληφθεί εγκαίρως ότι ο ενάγων πεζός διέσχιζε κάθετα το οδόστρωμα της Λ. Αλίμου, από τις υπάρχουσες στη διασταύρωση διαβάσεις πεζών, μολονότι ο τελευταίος είχε ήδη διασχίσει το προς Λ. Βουλιαγμένης ρεύμα πορείας της άνω λεωφόρου, είχε διαβεί τη νησίδα ασφαλείας και είχε διασχίσει την αριστερή λωρίδα του προς παραλία ρεύματος πορείας, δηλαδή είχε ήδη διανύσει μια απόσταση 14 μ. περίπου, η δε Λ. Αλίμου στο ανωτέρω σημείο είναι ευθεία και οριζόντια, υπήρχε επαρκής τεχνητός φωτισμός και η ορατότητά του δεν περιοριζόταν από σταθερά εμπόδια, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, όταν δε τον αντελήφθη, από απόσταση οπωσδήποτε 20 μ. (απόσταση που ο ίδιος αναφέρει στην προανακριτική απολογία του), να μη μπορέσει να διακόψει την πορεία του, παρά την ασκηθείσα τροχοπέδηση του αυτοκινήτου του, ενόψει της αυξημένης για τις ανωτέρω συνθήκες ταχύτητας με την οποία εκινείτο και της ολισθηρότητας του οδοστρώματος ή να εκτελέσει κάποιον επιτυχή αποφευκτικό ελιγμό, και να τον παρασύρει, τραυματίζοντάς τον, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα (άρθρα 12 παρ. 1, 19 παρ. 1, και 2 του ΚΟΚ). Από την άλλη πλευρά, ο ενάγων πεζός, από αμέλειά του, επιχείρησε να διασχίσει κάθετα τη Λ. Αλίμου, που είναι κεντρική λεωφόρος, στο ύψος της άνω διασταύρωσης, χρησιμοποιώντας μεν τις εκεί υπάρχουσες διαβάσεις πεζών, μολονότι, όμως, οι φωτεινοί σηματοδότες έδειχναν κόκκινο φως για τους πεζούς και πράσινο για τα κινούμενα επί της Λ. Αλίμου οχήματά και χωρίς, επιπρόσθετα, να ελέγξει με προσοχή την επί της άνω λεωφόρου κίνηση των οχημάτων και να βεβαιωθεί ότι μπορεί να τη διασχίσει ασφαλώς, όπως θα έπραττε κάθε συνετός πεζός, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τον ΚΟΚ, όταν στις διαβάσεις πεζών υπάρχουν φωτεινοί σηματοδότες, πρέπει οι πεζοί να συμμορφώνονται στα σήματά τους και να μην κατέρχονται στο οδόστρωμα, όταν οι σηματοδότες έχουν ένδειξη πράσινη για τα οχήματα (άρθρο 38 παρ. 4 περ. α΄, β΄ και γ΄ του ΚΟΚ).

Αποτέλεσμα της άνω οδικής συμπεριφοράς του ενάγοντος ήταν να μην αντιληφθεί εγκαίρως ότι στη δεξιά λωρίδα του προς παραλία ρεύματος κυκλοφορίας εκινείτο, το ΙΧΕ αυτοκίνητο που οδηγούσε ο πρώτος εναγόμενος και τον πλησίαζε, να παρεμβληθεί στην πορεία του, να παρασυρθεί από αυτό και να τραυματισθεί, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα. Το ποσοστό ευθύνης του καθενός στην πρόκληση του ένδικου ατυχήματος και στην επέλευση των ζημιογόνων αποτελεσμάτων του πρέπει να προσδιοριστεί σε 30% για τον πρώτο εναγόμενο οδηγό του ΙΧΕ αυτοκινήτου και σε 70% για τον ενάγοντα πεζό. Στην ανωτέρω κρίση του άγεται το Δικαστήριο από τη δέουσα εκτίμηση του προσκομιζόμενου αποδεικτικού υλικού και ιδίως από την κατάθεση, κατά την αστυνομική προανάκριση, της αυτόπτου μάρτυρος Κ.Μ (βλ. την έκθεση αυτοψίας του ΤΤ Γλυφάδας), οδηγού τον υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ……. ΙΧΕ αυτοκινήτου, κινουμένου, κατά τον κρίσιμο χρόνο, στην αριστερή λωρίδα του προς παραλία ρεύματος πορείας της Λ. Αλίμου, παράλληλα προς το αυτοκίνητο τον πρώτου εναγομένου, η οποία καταθέτει σαφώς και εξ ιδίας αντιλήψεως περί των ανωτέρω συνθηκών του ένδικου ατυχήματος και μάλιστα αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής: «…. στην Λ. Αλίμου ενώ κινιόμουν με το υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας …… ΙΧΕ ιδιοκτησίας μου στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας στο ρεύμα προς Λ. Ποσειδώνος στο ύψος που η Λ. Αλίμου διασταυρώνεται με τη Βαλλιάνου είδα έναν άντρα πεζό να διασχίζει το ρεύμα κυκλοφορίας μου κάθετα γρήγορα. Ξαφνικά είδα το αυτοκίνητο που ήταν ακριβώς στη δεξιά λωρίδα και δίπλα μου να πατάει φρένο για να αποφύγει τον πεζό, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Αποτέλεσμα ήταν να τον κτυπήσει και να τον τραυματίσει… Θέλω να προσθέσω ότι οι σηματοδότες λειτουργούσαν κανονικά και το φανάρι ήταν πράσινο… Το πεζοφάναρο στο σημείο που διέσχιζε ο πεζός ήταν κόκκινο…» (βλ. την προσκομιζόμενη από 26-12-2005 προανακριτική κατάθεση της άνω μάρτυρος, που δόθηκε στις 23:20, ήτοι 20΄ περίπου μετά το ένδικο ατύχημα, στον τόπο τον ατυχήματος, στα προστρέξαντα εκεί αστυνομικά όργανα του ΤΤ Γλυφάδας). Η κατάθεση της ανωτέρω μάρτυρος ενισχύεται και από την από 9-3-2006 προανακριτική απολογία του πρώτου εναγομένου στο ΤΤ Γλυφάδας (βλ. αυτή προσκομιζόμενη), όπου αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «Εκινούμην….με ταχύτητα γύρω στα 50-60 χλμ/ώρα. Έβρεχε και ο δρόμος ήταν ολισθηρός, πλησίαζα σε μια διασταύρωση και το φανάρι στην πορεία μου ήταν πράσινο. Τότε σε απόσταση είκοσι μέτρων αντελήφθην ένα πεζό να διασχίζει την Λ. Αλίμου, κορνάρισα, φρενάρισα και είδα τον πεζό να σταματά στη μέση της οδού, απ’ το φρενάρισμα το αυτοκίνητο κινήθηκε διαγώνια δεξιά, αφού το έστριψα για να αποφύγω τον πεζό, όμως ο πεζός χτυπήθηκε με την πλάγια αριστερή επιφάνεια του αυτοκινήτου μου..». Πρέπει να σημειωθεί ότι ο ισχυρισμός του ενάγοντος ότι είχε αρχίσει να διασχίζει την άνω διασταύρωση με πράσινο φως στους φωτεινούς σηματοδότες για τους πεζούς, μέχρι όμως να φθάσει στο προς παραλία ρεύμα πορείας της άνω οδού οι σχετικές ενδείξεις ετράπησαν σε κόκκινες για τους πεζούς και πράσινες για τα οχήματα και ότι, συνακόλουθα, ο πρώτος εναγόμενος ήταν υποχρεωμένος, σύμφωνα με τον ΚΟΚ, να αναμείνει την απελευθέρωση της διάβασης από τους πεζούς, για να εκκινήσει, δεν αποδείχθηκε βάσιμος, καθόσον η άνω αυτόπτης μάρτυρας Κ.Μ, κατέθεσε σαφώς ότι, όταν πλησίαζε στην άνω διασταύρωση και είδε από μακριά τον πεζό να διασχίζει κάθετα το ρεύμα πορείας της, τα αυτοκίνητα της ίδιας και του εναγομένου βρίσκονταν εν κινήσει και δεν κάνει μνεία για διακοπή της πορείας των οχημάτων προ των φωτεινών σηματοδοτών και για εκκίνηση αυτών, με την αλλαγή των ενδείξεων σε πράσινες για τα αυτοκίνητα, αλλά αναφέρεται στη συνεχή ροή και κίνηση των οχημάτων επί της λ. Αλίμου, ρητά δε καταθέτει ότι το φως των σηματοδοτών ήταν πράσινο για τα αυτοκίνητα και το πεζοφάναρο στο σημείο που διέσχιζε ο πεζός ήταν κόκκινο. Κατόπιν τούτων, αφού αποδείχθηκε ότι το ένδικο ατύχημα οφείλεται σε συγκλίνουσα αμέλεια του πρώτου εναγόμενου οδηγού και του ενάγοντος πεζού, πρέπει η προβληθείσα από τη δεύτερη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία ένσταση συνυπαιτιότητας του ενάγοντος στην πρόκληση του ένδικου ατυχήματος και στον τραυματισμό του, κατά ποσοστό 95%, που προβλήθηκε πρωτοδίκως, προβάλλεται δε και τώρα στην κατ’ έφεση δίκη, νόμιμη κατ’ άρθρο 300 ΑΚ, να γίνει εν μέρει δεκτή ως βάσιμη και από ουσιαστική άποψη.

Ένσταση συνυπαιτιότητας

Πρέπει να σημειωθεί ότι η ανωτέρω περί συνυπαιτιότητας ένσταση, η οποία ενεργεί υποκειμενικά, κατ’ άρθρο 486 ΑΚ, δεν ωφελεί την ερημοδικαζόμενο πρώτο εναγόμενο, που συνδέεται με την ενιστάμενη δεύτερη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία με δεσμό απλής ομοδικίας, όσον αφορά στον καθορισμό του ύψους της αποκαταστατέας περιουσιακής ζημίας του ενάγοντος ούτε και στον προσδιορισμό της χρηματικής αυτού ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, δεδομένου ότι το συντρέχον πταίσμα του παθόντος λαμβάνεται υπόψη, εφόσον προβληθούν και αποδειχθούν από τον εναγόμενο περιστατικά που το συγκροτούν (βλ. ΑΠ 1287/2009 και ΑΠ 1253/2007 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1527/2001 ΕλλΔνη 2003.1561, ΑΠ 350/1999 ΕΕΝ 2000.496, ΕφΘεσ. 2547/2007 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, Α. Κρητικό, Αποζημίωση από Τροχαία Αυτοκινητικά Ατυχήματα, β΄ Συμπλήρωμα, έκδ. 2005 αριθ. 972).

Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο, με την εκκαλούμενη απόφασή του και με τις σκέψεις που εκτίθενται σ’ αυτήν, δέχθηκε ότι το ένδικο ατύχημα οφείλεται σε αποκλειστική υπαιτιότητα του ενάγοντος πεζού και απέρριψε την κρινόμενη αγωγή του ως ουσιαστικά αβάσιμη, έσφαλε κατά την κρινόμενη αγωγή του ως ουσιαστικά αβάσιμη, έσφαλε κατά την κρινόμενη αγωγή του ως ουσιαστικά αβάσιμη, έσφαλε κατά την εκτίμηση των αποδείξεων και την ορθή εφαρμογή του νόμου. Κατά συνέπεια, πρέπει να γίνει δεκτή ως βάσιμη κατ’ ουσίαν η κρινόμενη έφεση του εκκαλούντος – ενάγοντος, κατά τους σχετικούς λόγους της, με τους οποίους ο τελευταίος παραπονείται για το ότι κρίθηκε αποκλειστικά υπαίτιος του τραυματισμού του και απορρίφθηκε για το λόγο αυτό η αγωγή του ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν και να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση καθόλες τις διατάξεις της. Στη συνέχεια, πρέπει να κρατηθεί η υπόθεση και να δικαστεί στην ουσία της, από το Δικαστήριο τούτο, η από 26-6-2007 αγωγή (άρθρα 535 παρ. 1 και 536 παρ. 2 ΚΠολΔ), κατά την ίδια ως άνω ειδική διαδικασία.

Σωματικές Βλάβες

Από τα ίδια ως άνω αποδεικτικά μέσα, αποδείχθηκε ότι ο ενάγων διακομίσθηκε, αμέσως μετά το ένδικο ατύχημα, στο Γενικό Νοσοκομείο Πειραιά «ΤΖΑΝΕΙΟ», όπου διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί κατά το ένδικο ατύχημα κρανιοεγκεφαλική κάκωση (μικρό επισκληρίδιο αιμάτωμα αριστερά, μη χειρουργικής σημασίας και κάταγμα μετωπιαίου οστού), παρεκτοπισμένο υποκεφαλικό κάταγμα δεξιού βραχιονίου και κάταγμα διάφυσης δεξιάς κνήμης, λόγω δε της βαριάς κλινικής κατάστασής του, εισήχθη αυθημερόν, διασωληνωμένος, υπό καταστολή και υπό μηχανικό αερισμό, ως πολυτραυματίας, στη ΜΕΘ του άνω Νοσοκομείου, όπου νοσηλεύθηκε από 26-12-2005 μέχρι τις 14-1-2006, σε οστεοσύνθεση βραχιονίου και ενδομυελική ήλωση κνήμης, προς αντιμετώπιση των αντίστοιχων καταγμάτων του και αποσωληνώθηκε, ενώ παρακολουθείτο από ορθοπεδικό ιατρό. Στις 14-1-2006 μεταφέρθηκε, σε καλή γενική κατάσταση, προς περαιτέρω νοσηλεία, στο Ορθοπεδικό Τμήμα του άνω Νοσοκομείου, όπου νοσηλεύθηκε μέχρι 2-2-2006, οπότε εξήλθε με οδηγίες για λήψη φαρμακευτικής αγωγής και σύσταση για επανεξέταση σε 10 ημέρες, στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία (Τ.Ε.Ι.) του άνω Νοσοκομείου, ενώ έγινε πρόβλεψη ότι πρέπει να υποβληθεί σε χειρουργική αφαίρεση του ενδομυελικού ήλου μετά 2 έτη από την τοποθέτησή του (βλ. τα προσκομιζόμενα υπ’ αριθμ. πρωτ. 7594/9-11-2006 και από 2-2-2006 ιατρικά πιστοποιητικά του προϊστάμενου του Ορθοπεδικού Τμήματος του άνω Νοσοκομείου Θ.Τ., από 2-2-2006 έκθεση νοσηλείας του παιδοψυχιάτρου του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του ίδιου Νοσοκομείου Θ.Κ., τα υπ’ αριθμ. πρωτ. 1036/17-2-2006 έγγραφα της προϊσταμένης της Γραμματείας του άνω Νοσοκομείου προς το ΤΤ Γλυφάδας, με θέμα ιατρικές γνωματεύσεις, σχετικά με τις εξετάσεις και τη νοσηλεία του ενάγοντος στο Νευροχειρουργικό Τμήμα, στη ΜΕΘ και στο Ορθοπεδικό Τμήμα του άνω Νοσοκομείου). Μετά την έξοδό του από το άνω Νοσοκομείο, ο ενάγων συνέχισε τη νοσηλεία του κατ’ οίκον, όπου παρέμεινε κλινήρης επί 2 μήνες, ήτοι από 2-2-2006 έως 2-4-2006, ενώ στους επόμενους 3 μήνες, ήτοι από 2-4-2006 έως 2-7-2006, βάδιζε με τη βοήθεια 2 βακτηριών μασχάλης. Από τις 2-7-2006 και εφεξής, εξαιτίας του κατάγματος της δεξιάς κνήμης, βαδίζει με χωλότητα και δεν αντέχει σε παρατεταμένη ορθοστασία, παρατεταμένη βάδιση και σωματική καταπόνηση, όπως διαπίστωσε ο ορθοπεδικός – χειρουργός ιατρός Θ.Κ. που εξέτασε τον ενάγοντα, στις 10-3-2008 (βλ. την προσκομιζόμενη από 10-3-2008 ιατρική βεβαίωση του άνω ιατρού). Πρέπει να σημειωθεί ότι ο ενάγων έπασχε, κατά το χρόνο του ένδικου ατυχήματος, από ψυχωτική διαταραχή, μη προσδιοριζόμενη αλλιώς, βαριά νοητική καθυστέρηση, με δείκτη νοημοσύνης μικρότερο του 30, κατά κλινική εκτίμηση και διαταραχές συμπεριφοράς, συνεπεία των οποίων είχε ανάγκη τακτικής ψυχιατρικής παρακολούθησης, παρακολουθείτο δε, από τον Αύγουστο του έτους 1999, στα Τακτικά Εξωτερικά Ιατρεία της Παιδοψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών και ελάμβανε φαρμακευτική αγωγή με αντιψυχωτικά φάρμακα (βλ. τα προσκομιζόμενα υπ’ αριθμ. πρωτ. 03/02/3092/30-5-2006 πιστοποιητικό του Ψυχιατρικού Τμήματος του Γ. Νοσοκομείου Αθηνώ «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», 7546/22-9-2006 πιστοποιητικό της παιδοψυχιάτρου της Παν/κής ψυχ/κής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών Α.Σ. και από 2-2-2006 έκθεση νοσηλείας του παιδοψυχιάτρου του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Νοσοκομείου «ΤΖΑΝΕΙΟ»). Στις 3-6-2006, ο χειρουργός ορθοπεδικός ιατρός Ι.Ν. εξέτασε τον ενάγοντα στην οικία του, κατ’ εντολή της εναγομένης ασφαλιστικής εταιρείας και διαπίστωσε τα ακόλουθα: «Το κάταγμα του δεξιού ώμου έχει αποκατασταθεί πολύ καλά και οι κινήσεις της άρθρωσης είναι πλήρεις και ελεύθερες. Κατά την κλινική εξέταση του δεξιού ώμου, το υπερκείμενο δέρμα δεν παρουσιάζει οίδημα και η χροιά του είναι φυσιολογική. Κατά την ψηλάφιση, ο παθών δεν εντοπίζει τοπική ευαισθησία στην περιοχή της άρθρωσης. Το κάταγμα της κνήμης έχει πωρωθεί και κατά την επισκόπηση στην περιοχή του γόνατος παρατηρείται μετεγχειρητική ουλή μήκους περίπου 20 εκατοστών, η οποία έχει πλήρως επουλωθεί ….. Όμως έχει επηρεαστεί η βάδιση από το δεξιό σκέλος …..», σύμφωνα δε με τον ως άνω ιατρό η βάδιση χωλότητας που παρουσιάζει ο ενάγων οφείλεται στη μυϊκή ατροφία, λόγω της παρατεταμένης ακινησίας. Επίσης, ο άνω ιατρός διαπίστωσε ότι το επίπεδο νοημοσύνης του ενάγοντος δεν είναι καλό και πάσχει από εκ γενετής διανοητική καθυστέρηση, όπως δε τον πληροφόρησε ο πατέρας του παθόντος, η συμπεριφορά και διανοητική αυτή κατάσταση του υιού του είναι η ίδια με αυτή που ήταν και πριν από το ατύχημα (βλ. την προσκομιζόμενη από την εναγομένη από 3-6-2006 «ιατρική γνωμάτευση για δήλωση ατυχήματος» του άνω ιατρού). Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι ο ενάγων δαπάνησε για τη νοσηλεία του στο Νοσοκομείο «ΤΖΑΝΕΙΟ» λόγω του ένδικου τραυματισμού του, κατά το χρονικό διάστημα από 27-12-2005 έως 2-2-2006, το συνολικό ποσό των 5.163,34 ευρώ, υποστάς αντίστοιχη περιουσιακή ζημία, δεδομένου ότι δεν ήταν ασφαλισμένος (άμεσα ή έμμεσα) σε κάποιον ασφαλιστικό φορέα (βλ. την κατάθεση του μάρτυρα του ενάγοντος και πατέρα αυτού Χ.Α. στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου). Στο ανωτέρω ποσό περιλαμβάνονται τα ακόλουθα κονδύλια : α) 3.380,76 ευρώ συνολικά, για τις 18 ημέρες νοσηλείας του στη ΜΕΘ του άνω Νοσοκομείου, προς 187,82 ευρώ την ημέρα, β) 1.394,03 ευρώ, για τις 19 ημέρες νοσηλείας του στο Ορθοπεδικό Τμήμα του ίδιου ως άνω Νοσοκομείου, προς 73,37 ευρώ την ημέρα, γ) 142,22 ευρώ για δύο αξονικές ακτινογραφίες, δ) 187,30 για υγειονομικά υλικά, ε) 44,36 ευρώ για φάρμακα και στ) 14,67 ευρώ για εφάπαξ εισφορά (βλ. το προσκομιζόμενο υπ’ αριθμ. πρωτ. 6033/13-6-2007 σχετικό έγγραφο του Τμήματος Κίνησης Ασθενών του άνω Νοσοκομείου). Εξάλλου, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο Ορθοπεδικό Τμήμα του Νοσοκομείου «ΤΖΑΝΕΙΟ», κατά το χρονικό διάστημα από 14-1-2006 έως 2-2-2006 (δεδομένου ότι, όπως είναι γνωστό, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας ενός ασθενούς στη ΜΕΘ δεν επιτρέπεται η παραμονή τρίτων ατόμων για μεγάλο χρονικό διάστημα εντός της Μονάδας αυτής), ο ενάγων βρισκόταν, λόγω του είδους του τραυματισμού του και των χειρουργικών επεμβάσεων στις οποίες υποβλήθηκε, με βάση δε και τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, που λαμβάνονται αυτεπαγγέλτως υπόψη από το Δικαστήριο (άρθρο 336 παρ. 4 ΚΠολΔ), σε αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης, με αποτέλεσμα να χρειάζεται καθημερινά (επιπλέον των υπηρεσιών που του προσέφερε το νοσηλευτικό προσωπικό του άνω Νοσοκομείου), τη βοήθεια τρίτου προσώπου για να τον φροντίζει. Έτσι, λόγω της οικονομικής αδυναμίας του να προσλάβει υποκατάστατη δύναμη, ο ενάγων αναγκάσθηκε να χρησιμοποιεί, για την αντιμετώπιση των σχετικών αναγκών του, τον πατέρα του Χ.Α., ο οποίος, κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα, εκτελούσε καθημερινά χρέη περιποιητή – αποκλειστικού νοσοκόμου, με υπερένταση των προσπαθειών του, πέραν της συνήθους ηθικής και νομικής υποχρέωσή του (άρθρο 1507 ΑΚ) και σε βάρος των προσωπικών του ενασχολήσεων (βλ. ιδίως την κατάθεση στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου του μάρτυρα του ενάγοντος). Οι υπηρεσίες του αυτές αποτιμώνται στο ποσό των 30 ευρώ, κατά μέσον όρον, ημερησίως και συνολικά, για τις 19 ημέρες νοσηλείας του στο Ορθοπεδικό Τμήμα, στο ποσό των 570 ευρώ (ήτοι, 30 ευρώ Χ 19 ημέρες), ποσό που θα κατέβαλε ο ενάγων, κατά τον κρίσιμο χρόνο, κατ’ αντικειμενική κρίση, σε τρίτο πρόσωπο για την παροχή των αντίστοιχων υπηρεσιών (πλασματική δαπάνη), λαμβανομένου υπόψη, συγχρόνως ότι ο πατέρας του εστερείτο των εξειδικευμένων γνώσεων ενός αποκλειστικού νοσοκόμου. Στη συνέχεια, ο ενάγων, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του κατ’ οίκον, κατά το χρονικό διάστημα από τις 2-2-2006 έως τις 2-7-2006, δηλαδή επί 5 μήνες, λόγω του είδους και της έκτασης των σωματικών του βλαβών, που προαναφέρθηκαν, και ειδικότερα του ότι παρέμεινε κλινήρης επί 2 μήνες, ήτοι από 2-2-2006 έως 2-4-2006, ενώ κατά τους επόμενους 3 μήνες, ήτοι από 2-4-2006 έως 2-7-2006, βάδιζε με τη βοήθεια 2 βακτηριών μασχάλης, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, συνέχισε, με βάση και τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, να βρίσκεται σε αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης, με αποτέλεσμα να χρειάζεται καθημερινά τρίτο πρόσωπο για να τον φροντίζει. Κατά το ως άνω χρονικό διάστημα προσέφερε σ’ αυτόν τις σχετικές υπηρεσίες περιποιήτριας – οικιακής βοηθού, κατά τις πρωινές ώρες, ήτοι από τις 8π.μ. έως τις 3μ.μ. η ……. (βλ. την ένορκη κατάθεση στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου του μάρτυρα του ενάγοντος), στην οποία κατέβαλε ως αμοιβή το ποσό των 600 ευρώ το μήνα, που ήταν η συνηθισμένη αμοιβή για τέτοιου είδους υπηρεσίες, κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα (έτος 2006) και συνολικά το ποσό των 3.000 ευρώ (ήτοι, 5 μήνες Χ 600 ευρώ), του αιτουμένου ποσού των 900 ευρώ μηνιαίως κρινομένου ως υπερβολικού κατά το επιπλέον, δεδομένου ότι από το προσκομιζόμενο αποδεικτικό υλικό δεν αποδείχθηκε ότι η άνω εργαζομένη είχε την ειδικότητα της αποκλειστικής νοσοκόμου, καθόσον οι προσκομιζόμενες αποδείξεις πληρωμής της τελευταίας, με απλή μονογραφή της στο τέλος αυτών, είναι κοινές αποδείξεις, όπου απλά αναφέρεται ότι το επάγγελμα της είναι πρωινή αποκλειστική νοσοκόμα, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε επίσημη επικύρωση αυτών ή βεβαίωση της ιδιότητάς της (όπως από το ΙΚΑ ή την Εφορία). Κατά το υπόλοιπο χρονικό διάστημα της ημέρας, ο ενάγων, λόγω της οικονομικής αδυναμίας του να προσλάβει και άλλη υποκατάσταση δύναμη, αναγκάσθηκε να χρησιμοποιήσει και πάλι, για την αντιμετώπιση των σχετικών αναγκών του, τον πατέρα του, ο οποίος, κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα των 5 μηνών, εκτελούσε καθημερινά χρέη περιποιητή – οικιακού βοηθού, με υπερένταση των προσπαθειών του, πέραν της συνήθους ηθικής και νομικής υποχρέωσής του και σε βάρος των προσωπικών του ενασχολήσεων (βλ. ιδίως την κατάθεση του μάρτυρα του ενάγοντος στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου). Οι υπηρεσίες του αυτές αποτιμώνται στο ποσό των 500 ευρώ, κατά μέσον όρον, μηνιαίως και συνολικά στο ποσό των 2,500 ευρώ (ήτοι, 5 μήνες Χ 500 ευρώ), ποσό που θα κατέβαλε ο ενάγων, κατά τον κρίσιμο χρόνο, κατ’ αντικειμενική κρίση, σε τρίτο πρόσωπο για την παροχή των αντίστοιχων υπηρεσιών (πλασματική δαπάνη), λαμβανομένου συγχρόνως υπόψη του συγγενικού δεσμού μεταξύ των ανωτέρω προσώπων και του ότι δεν επρόκειτο περί παροχής εξειδικευμένων φροντίδων, του αιτουμένου ποσού των 30 ευρώ ημερησίως, ήτοι των 900 ευρώ μηνιαίως, απορριπτομένου ως υπερβολικού κατά το επιπλέον. Αντίθετα, δεν αποδείχθηκε ότι, συνεπεία του τραυματισμού του κατά το ένδικο ατύχημα και των εξ αυτού προβλημάτων της υγείας του, ο ενάγων βρισκόταν σε αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και μάλιστα μέχρι την 26-6-2007 όπως αβάσιμα, ισχυρίζεται περί αυτού στην κρινόμενη αγωγή του. Ειδικότερα, σύμφωνα με το προαναφερόμενο υπ’ αριθμ. πρωτ. 03/02/3092/30-5-2006 πιστοποιητικό του Ψυχιατρικού Τμήματος του Γ. Νοσοκομείου Αθηνών «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», ο ενάγων, συνεπεία της νοητικής καθυστέρησης και ψυχωτικής διαταραχής, από την οποία έπασχε πριν από τον τραυματισμό του κατά το ένδικο ατύχημα, χρήζει συνεχούς εποπτείας και παρακολούθησης καθώς και τακτικής ψυχιατρικής παρακολούθησης, και, συνακόλουθα, η κάλυψη της σχετικής ανάγκης του ενάγοντος για το από τις 2-2-2006 και εφεξής χρονικό διάστημα οφείλεται στις ανωτέρω παθήσεις του, που προϋπήρχαν του ένδικου ατυχήματος και δεν τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με τον κατά το ατύχημα αυτό τραυματισμό του.

Πλαστικές επεμβάσεις- Μέλλουσες

Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι, στις 2-2-2007, ο ενάγων εξετάσθηκε από τον πλαστικό χειρουργό ιατρό Λ., ο οποίος, μετά από κλινική εξέταση αυτού και μελέτη του ιατρικού του φακέλου, διαπίστωσε ότι, εξαιτίας των σωματικών κακώσεων που υπέστη κατά το ένδικο ατύχημα και των χειρουργικών επεμβάσεων, στις οποίες υποβλήθηκε, δημιουργήθηκαν διάφορες δύσμορφες ουλές και βλάβες και ειδικότερα: α) στο δεξιό ώμο, οφιοειδής ουλή μήκους 32 εκ., η οποία αρχίζει από την πρόσθια επιφάνειά του, προχωρεί προς τα κάτω και καταλήγει στη μεσότητα του δεξιού βραχίονα, εισέλκουσα (βαθουλωτική), εξέρυθρη, ρικνωτική, παρακωλυτική της κινητικότητας της κατ’ ώμον άρθρθωσης και επώδυνη, ακόμη και κατά την απλή ψηλάφιση, β) στο δεξιό γόνατο και στην κάτω δεξιά κνήμη, ουλή μήκους 10 εκ. και πλάτους 0,50 εκ., που έχει τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης ουλής του δεξιού ώμου, πλησίον δε της ουλής αυτής υπάρχουν 2 δυσχρωσικές ουλές, διαστάσεων 3Χ4 εκ. και 2,50 Χ 1 εκ., αντίστοιχα και γ) άνωθεν της κροταφικής μοίρας της αριστερής οφρύος και σε απόσταση περίπου 1 εκ. από αυτήν, δύσμορφη ουλή, μήκους 6 εκ., παράλληλη προς την κροταφική μοίρα, εισέλκουσα (βαθουλωτική) και παραμορφωτική της συμμετρίας του προσώπου, ιδίως κατά τους μορφασμούς, ενώ στις παρειές του προσώπου υπάρχουν πολλαπλές, μετατραυματικές, δυσχρωσικές ουλές μικρών διαστάσεων. Οι ανωτέρω δύσμορφες ουλές – βλάβες δημιουργούν στον ενάγοντα σοβαρά λειτουργικά, ψυχολογικά, αισθητικά και κοινωνικά προβλήματα, προς αποκατάσταση δε αυτών πρέπει να υποβληθεί στο μέλλον, σε μια μεγάλη πλαστική χειρουργική επέμβαση, που θα γίνει με γενική αναισθησία (βλ. την προσκομιζόμενη από 2-2-2007 ιατρική γνωμάτευση του άνω ιατρού). Η δαπάνη διενέργειας της ως άνω πλαστικής χειρουργικής επέμβασης, σε κατάλληλο ιδιωτικό Θεραπευτήριο, θα ανέλθει στο συνολικό ποσό των 7.470 ευρώ και ειδικότερα θα απαιτηθεί: α) για τον προεγχειρητικό έλεγχο και την προεγχειρητική αγωγή (ουρολογικές, βιοχημικές, κλινικές κ.λ.π. εξετάσεις) το ποσό των 530 ευρώ, β) για 4 ημέρες νοσηλείας το ποσό των 140 ευρώ ημερησίως και συνολικά το ποσό των 560 ευρώ, γ) για τη χρησιμοποίηση του απαιτούμενου χειρουργικού εξοπλισμού για μία μεγάλη χειρουργική επέμβαση το ποσό των 570 ευρώ, δ) για τη χρήση εξοπλισμού νάρκωσης, το ποσό των 420 ευρώ, ε) για τα αναλώσιμα υλικά της χειρουργικής επέμβασης και τα φάρμακα της νάρκωσης, το ποσό των 450 ευρώ, στ) για τη χρησιμοποίηση 2 αποκλειστικών νοσοκόμων, ήτοι μιας ημερήσιας και μιας νυκτερινής, κατά τις 4 ημέρες της νοσηλείας του, το ποσό των 45 ευρώ για κάθε ημερήσιο ημερομίσθιο και συνολικά των 180 ευρώ και το ποσό των 60 ευρώ για κάθε νυκτερινό ημερομίσθιο και συνολικά το ποσό των 240 ευρώ, δηλαδή το συνολικό ποσό των 420 ευρώ, ζ) για την αμοιβή του αναισθησιολόγου το ποσό των 1.000 ευρώ, η) για την αμοιβή της ομάδας πλαστικών χειρουργών το ποσό των 3.000 ευρώ και θ) για τη μετεγχειρητική αγωγή και τους μετεγχειρητικούς παρακλινικούς ελέγχους στο άνω Θεραπευτήριο το ποσό των 520 ευρώ (βλ. την ως άνω από 2-2-2007 ιατρική γνωμάτευση). Αντίθετα, τα επιμέρους αγωγικά κονδύλια, τα οποία αφορούν αποζημίωση του ενάγοντος, για τη δαπάνη μετεγχειρητικής χρήσης της τεχνολογίας των ακτίνων laser, για τη βελτίωση των αισθητικών αποτελεσμάτων της άνω χειρουργικής επέμβασης, ήτοι 12 συνεδριών με ακτίνες laser, ποσού 200 ευρώ η συνεδρία και συνολικά ποσού 2.400 ευρώ, για την αγορά των απαιτούμενων μετεγχειρητικών αναλώσιμων υλικών ποσού 450 ευρώ και για τη μετεγχειρητική παρακολούθηση αυτού στο ιατρείο του ως άνω πλαστικού – χειρουργού, με 10 επισκέψεις, ποσού 80 ευρώ η καθεμία και συνολικά ποσού 800 ευρώ, πρέπει να απορριφθούν ως προώρως ασκηθέντα, καθόσον δεν μπορεί να προβλεφθεί, πριν από τη διενέργεια της σχετικής πλαστικής χειρουργικής επέμβασης, ποία θα είναι η επιτυχία και τα αποτελέσματα αυτής, εάν θα απαιτηθεί ή όχι μετεγχειρητικά η χρήση ακτίνων laser για τη βελτίωση των αισθητικών αποτελεσμάτων της άνω χειρουργικής επέμβασης και για πόσες συνεδρίες καθώς και εάν θα έχει ο τελευταίος ανάγκη μετεγχειρητικά επιπλέον παρακολούθησης και εκτός της Κλινικής και ανάλωσης ιατρικού υλικού και σε ποία έκταση και ποσότητα. Επομένως, ο ενάγων θα υποστεί ζημία από τη διενέργεια στο μέλλον της άνω πλαστικής χειρουργικής επέμβασης, ανερχόμενη στο συνολικό ποσό των 7.740 ευρώ.

Ενόψει των ανωτέρω, το σύνολο της περιουσιακής ζημίας που υπέστη ο ενάγων και θα υποστεί στο μέλλον, συνεπεία του τραυματισμού του κατά το ένδικο ατύχημα, ανέρχεται στο ποσό των 18.703,34 ευρώ (ήτοι, 5.163,34 + 570 + 3.000 + 2.500 + 7.470), το οποίο, όσον αφορά την παριστάμενη ασφαλιστική εταιρεία, που πρόβαλε την ένσταση συνυπαιτιότητας του ενάγοντος, πρέπει να μειωθεί, κατά το ποσοστό της συνυπαιτιότητας του ενάγοντος, πρέπει να μειωθεί, κατά το ποσοστό της συνυπαιτιότητας του τελευταίου που κρίθηκε ανωτέρω (70%), και, συνακόλουθα, δικαιούται αυτός να λάβει ως αποζημίωσή του για την ανωτέρω αιτία από τη δεύτερη εναγομένη το υπόλοιπο ποσό των 5.611 ευρώ. Τέλος, ενόψει των συνθηκών υπό τις οποίες συνέβη το ένδικο αυτοκινητικό ατύχημα, του βαθμού της υπαιτιότητας του πρώτου εναγόμενου οδηγού του ζημιογόνου οχήματος, της ύπαρξης συνυπαιτιότητας του παθόντος – ενάγοντος στην πρόκληση του ένδικου ατυχήματος και στον τραυματισμό του (που λαμβάνεται υπόψη μόνο όσον αφορά τη δεύτερη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα), του είδους και της έκτασης των σωματικών βλαβών του τελευταίου, της επώδυνης κατάστασης που βίωσε και της ταλαιπωρίας που υπέστη, του χρόνου της νοσηλείας του στο Νοσοκομείο και κατ’ οίκον, των συνεχιζομένων προβλημάτων της υγείας του μέχρι το χρόνο άσκησης της αγωγής του, εξαιτίας του κατάγματος της δεξιάς κνήμης (χωλότητα κατά τη βάδιση, μη αντοχή σε παρατεταμένη ορθοστασία και βάδιση και σε σωματική καταπόνηση), της ηλικίας αυτού κατά το χρόνο του ατυχήματος (16 ετών), αλλά και της οικονομικής κατάστασης και κοινωνικής θέσης των από τους διαδίκους φυσικών προσώπων, που είναι η συνηθισμένη θέση και κατάσταση, μη λαμβανομένης υπόψη της τοιαύτης της δεύτερης εναγόμενης ασφαλιστικής εταιρείας, η ευθύνη της οποίας είναι εγγυητική, το Δικαστήριο κρίνει ότι ο ενάγων υπέστη ηθική βλάβη από τη διαπραχθείσα σε βάρος του ως άνω αδικοπραξία, για την αποκατάσταση της οποίας πρέπει να επιδικασθεί ως χρηματική του ικανοποίηση, σε βάρος μεν του πρώτου εναγομένου το ποσό των 25.000 ευρώ, σε βάρος δε της δεύτερης εναγομένης το ποσό των 17.000 ευρώ (πέραν του ποσού των 30 ευρώ, ως προς το οποίο επιφυλάχθηκε για την παράστασή του ως πολιτικώς ενάγοντος στο ποινικό δικαστήριο), ποσά που κρίνονται εύλογα (άρθρο 932 ΑΚ), μετά τη στάθμιση των κατά νόμο στοιχείων. Επομένως, το σχετικό αγωγικό κονδύλιο, ύψους 100.000 ευρώ, πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτό ως ουσιαστικά βάσιμο. Κατά συνέπεια, ο μεν πρώτος εναγόμενος είναι υποχρεωμένος να καταβάλει στον ενάγοντα το συνολικό ποσό των 43.703,34 ευρώ (ήτοι, 18.703,34 + 25.000), η δε δεύτερη εναγομένη το συνολικό ποσό των 22.611 ευρώ (ήτοι, 5.611 + 17.000).