Η έκθεση αυτοψίας τροχαίου ατυχήματος, η οποία συντάσσεται συνήθως επί αυτοκινητικών ατυχημάτων από την αρμόδια αστυνομική αρχή, είναι μεν δημόσιο έγγραφο και ως εκ τούτου στην πολιτική δίκη αποτελεί πλήρη απόδειξη για όλους και μόνο ως προς όσα βεβαιώνονται σ’ αυτήν ότι έγιναν από το συντάκτη της ή ότι έγιναν ενώπιον του, όχι όμως και ως προς την υπαιτιότητα ή μη του οδηγού οχήματος για το ατύχημα, ως προς την οποία εκτιμάται ελεύθερα από το δικαστήριο.
Η αποδεικτική δύναμη κάθε αποδεικτικού μέσου τελεί σε συνάρτηση με το εκάστοτε θεμιτό αντικείμενο της απόδειξης. Είναι κοινός τόπος -άν και συχνά λησμονείται- ότι αντικείμενο της απόδειξης δεν επιτρέπεται να είναι τίποτε άλλο, παρά μόνον πραγματικά γεγονότα. Και μάλιστα μόνον εκείνα τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία ασκούν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης. Εξ άλλου, ως πραγματικά γεγονότα, έτσι που να μπορούν να είναι αντικείμενο της απόδειξης, νοούνται εκείνες οι μεταβολές της εμπειρικής πραγματικότητας που γίνονται αντιληπτές με τα αισθητήρια όργανα και προσδιορίζονται με εμπειρικές έννοιες.
Συνακόλουθα η έκθεση αυτοψίας της αρμόδιας αστυνομικής αρχής, ως δημόσιο έγγραφο αναπτύσσει τη δεσμευτική αποδεικτική δύναμη μόνον των δημόσιων εγγράφων αποκλειστικώς και μόνον ως προς τα πραγματικά γεγονότα που τέλεσε ο συντάκτης της έκθεσης κατά τη σύνταξή της, καθώς και τα πραγματικά γεγονότα που συντελέστηκαν ενώπιον του, και πάλι κατά τη σύνταξη της έκθεσης, όπως επίσης ως προς τα πραγματικά γεγονότα, των οποίων την αλήθεια είχε υπηρεσιακό καθήκον να εξετάσει ο συντάκτης της έκθεσης. Η υπαιτιότητα ορισμένου προσώπου δεν έχει χαρακτήρα πραγματικού γεγονότος, αλλά αξιολογικής κρίσης. Και ευλόγως, αφού δε συνιστά μεταβολή της εμπειρικής πραγματικότητας, αλλά αξιολογική εκτίμησή της, δε γίνεται αντιληπτή με κάποιο από τα αισθητήρια όργανα, αλλά με διανοητική διεργασία κι ακόμη δεν προσδιορίζεται με εμπειρική έννοια, αλλά με εκτιμητική κρίση.
Με άλλα λόγια, ο δικαστής δεν έχει εξουσία να δεχθεί ότι αποδείχθηκε η υπαιτιότητα του εναγομένου, επειδή το είπαν οι μάρτυρες ή επειδή το έγραψε η έκθεση αυτοψίας της αρμόδιας αστυνομικής αρχής. Ο δικαστής έχει υπηρεσιακό καθήκον να σχηματίσει κρίση για τη συνδρομή υπαιτιότητας του εναγομένου μέσω της υπαγωγής των συγκεκριμένων πραγματικών γεγονότων στην αόριστη νομική έννοια της υπαιτιότητας. Και ακριβώς επειδή η κρίση για τη συνδρομή ή μη υπαιτιότητας δεν είναι αποδεικτική κρίση. Γίνεται έτσι φανερό ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για ελεύθερη εκτίμηση της έκθεσης αυτοψίας της αρμόδιας αστυνομικής αρχής, αναφορικά με το ερώτημα της υπαιτιότητας ή μη ορισμένου προσώπου, ακριβώς επειδή η υπαιτιότητα δεν είναι πραγματικό γεγονός και δεν επιτρέπεται να είναι αντικείμενο της απόδειξης.
Κατά την κατάστρωση του υπαγωγικού συλλογισμού της δικαστικής απόφασης, αναφορικά με τη συνδρομή ή μη υπαιτιότητας, δεν πρέπει να λησμονείται ότι συχνά αυτές οι αστυνομικές εκθέσεις αυτοψίας, από υπερβάλλοντα ζήλο να εντοπίσουν οπωσδήποτε κάποιον ένοχο, καταλογίζουν υπαιτιότητα στο μοναδικό ορατό οδηγό, απλώς και μόνον επειδή δεν προκύπτει υπαιτιότητα τρίτου προσώπου. Και τούτο, μολονότι δεν βεβαιώθηκαν γεγονότα, που να στηρίζουν την εκδοχή της υπαιτιότητας του μόνου ορατού οδηγού.