Τα Ελληνικά δικαστήρια είναι ιδιαίτερα επιεική με τους πεζούς που εμπλέκονται σε τροχαία ατυχήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κρίνονται αποκλειστικά υπαίτιοι ή συνυπαίτιοι για τον τραυματισμό τους ορισμένοι απρόσεκτοι πεζοί. Για την απόφαση του δικαστηρίου καθοριστικό ρόλο θα έχει η ταχύτητα με την οποία κινούνταν ο οδηγός του οχήματος που τραυμάτισε τον πεζό, καθώς επίσης και η απόσταση από την οποία αυτός αντιλήφθηκε τον πεζό: αν αποδειχθεί ότι η ταχύτητά υπερέβαινε το επιτρεπόμενο όριο, τότε ο οδηγός του οχήματος θα κριθεί σίγουρα συνυπαίτιος, αν όχι αποκλειστικά υπαίτιος για το τροχαίο ατύχημα. Το ίδιο θα συμβεί αν η απόσταση από την οποία αντιλήφθηκε τον πεζό ήταν επαρκής ώστε να κάνει ελιγμό ή να φρενάρει για να τον αποφύγει και δεν το έκανε.
Η μέθη του πεζού δεν αποτελεί απαραίτητα καθοριστικό στοιχείο για την υπαιτιότητά του ή για την συνυπαιτιότητά του: πρέπει να αποδειχθεί η αιτιώδης συνάφεια, δηλαδή κατά πόσον η μέθη του είχε ή όχι σχέση με την πρόκληση του ατυχήματος.
Υπάρχουν αποφάσεις γι΄αυτό το θέμα. Ενδεικτικά αναφέρουμε την υπ΄αρ. 3524/1986 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που έκρινε συν υπαίτιο κατά 70% τον οδηγό λόγω αυξημένης ταχύτητας και σχετικά μεγάλης απόστασης από την οποία αντελήφθη τον πεζό και κατά 30% τον πεζό,όχι λόγω μέθης, αλλά διότι πέρασε εκτός διαβάσεων, που βρίσκονταν κοντά.