Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο δέχθηκε ότι το Εφετείο με επαρκή αιτιολογία έκρινε ότι στον αναιρεσίβλητο παθόντα υπήρχε μεν μια κληρονομική προδιάθεση και στο περιβάλλον του ψυχοπιεστικοί παράγοντες που ευνοούσαν την εκδήλωση της ψυχικής νόσου της σχιζοφρένειας. Όμως το τροχαίο ατύχημα επέδρασε ως εκλυτικό αίτιο της εκδηλώσεως αυτής καταλήγοντας στο ορθό συμπέρασμα ότι υφίσταται αιτιώδης συνάφεια, μεταξύ του ατυχήματος και του εξ αυτού ελαφρού τραυματισμού του αναιρεσιβλήτου και της αιφνίδιας εκδήλωσης σ’ αυτόν της σχιζοφρένειας ως παρανοϊκού τύπου.
Μετά το τροχαίο ατύχημα ο παθών παρουσίασε συμπτώματα μείζονος κατάθλιψης. Επανεξετασθείς δε μετά διάστημα οκτώ μηνών μετά το ατύχημα στο ψυχιατρικό τμήμα του Νοσοκομείου Δράμας διαπιστώθηκε ότι πάσχει από μείζονα κατάθλιψη. Παρόλα αυτά κρίθηκε ότι η ψυχική αυτή πάθηση δεν είναι απότοκος του τραυματισμού του καθόσον πρόκειται για χρόνια πάθηση (χρόνια μείζονα κατάθλιψη), προέκυψε όμως αυτή μετά τον τραυματισμό του που επήλθε από το επισυμβάν ατύχημα ως επιβαρυντική κατάσταση της ήδη διαταραγμένης ψυχικής του υγείας